Noriturrira bertaratzean joandako Mintzakideen izenak ikasteko jolasa egin genuen eta ondotik, leizearen sarrerara jaitsi gara. Hasiera zaila izan dugu, arroka solte andana baitzegoen zoruan baina berehala lurrazpiko erreka baten ubidera iritsi gara eta zorua lautu egin da. Bertan estalaktita eta estalagmitez gain, antzinako ibaiaren korronteek sorturiko ganbara ederrez gozatu ahal izan dugu, sabaian kupula borobil-borobilak, igerilekuak egiteko aproposak diruditen Gour handiak …
Eta, leizearen bukaerara iritsita geundelakoan, pixka bat makurtu eta arrastaka azken areto batera iritsi gara.
Noriturrirekin amaituta eta etortzean baino pixka bat zikinago, Ostolezera abiatu gara. Bertan hamaiketako goxoa hartu eta gero eskaileretan behera abiatu gara. Ostolezeren sarrerak aldapa gogorra izanik eskertu egiten dira eskailera hauek. Kobaren zorura iristean erreka txiki bat jarraitu dugu eta desbideratu ondoren areto nagusira bideratu ditugu oinak. Eta, bertan, hara! Ezustekoa! Ostoleze edertzen zuen lakua ia erabat lehor zegoen. Dena den, eta areto ederra izanik, alboetako bidexka eta zuloetan barrena mugitu gara gune bitxi bezain ederrak topatuz.
Azkenik, 9 lagun Artazako kanpinean bazkari goxoa hartu genuen eta bertan eguneko pasadizoa suertatu zen. Halako batean, bazkaltzen ari ginela, batek, ikaratuta, zera oihukatu zuen “aiiiiiii! avispa bat!” eta bere pareko mintzalagunari, ikarari muzin eginda, barru barrutik atera zaio “liztorra” (krisi momentutan zuzentzeko gai dela erakutsi zuen…). Biktima errukitsuak, izua gainetik kendu ezinda, berehala zuzendutzat eman du bere burua “bai! avisporroak pikatu dit!“. Jakina, barreak Urbasan ere entzun zaizkigu!
Eta azkenik, kanpinera buelta bat eman diogu eta hurrengo plana proposatu dute bi Mintzakidek: bertako sauna finlandiarrak. Argazki galeria osoa ikusteko klikatu hemen.
